Na regen komt Jip....
Door: Miranda en Hanna
Blijf op de hoogte en volg Hanna en Miranda
01 December 2010 | Kenia, Nyeri
You know? No you don' t...you wanna know? Let me tell you....
Zo begint onze taxi chauffeur Francis vaak een verhaal. Dus dan denk je...nu komt er een spannend verhaal aan! Hij begint bijvoorbeeld een heel verhaal over dat er ooit twee vrijwilligers waren die om 12.00 uur ergens moesten zijn en dan om 10.00 uur hem opbelden om dit aan te geven. Tussendoor worden nog de namen vermeld en gevraagd of wij deze vrijwilligers toevallig kennen en daarbij alle andere details van de situatie. Uiteindelijk zit je op een spannende clue te wachten en blijkt dat hij alleen maar wil aangeven dat als we de volgende keer op tijd ergens moeten zijn wij hem dan minstens een uur van te voren op moeten bellen. Op sommige momenten kunnen wij redelijk chagrijnig zijn omdat we weer eens gefrustreerd raken van al het wachten en zijn we de hele Hakuna Matata cultuur spuugzat. Maar als Francis dan met de zin 'You know'? begint zijn we onmiddellijk weer vrolijk en zeggen wij enthousiast, "No Francis we don't now! Tell us!" Zo nieuwsgierig als dat Leo is vroeg hij uiteraard aan Francis of hij een vriendin heeft. Francis vertelde nu geen vriendin te hebben, maar er ooit wel een te hebben gehad. Omdat de vrouwen hier gekocht worden en wij dit al wisten benoemde Hanna dat de reden dat Francis deze vriendin niet meer had waarschijnlijk kwam omdat zij te duur voor hem was. Francis moest lachen en gaf aan dat dit inderdaad het geval was en zei het wel te zien zitten om een Mzungu vriendin te hebben. Hij zei tegen Leo en Miranda dat zij Hanna hier wel achter konden laten en dat hij Hanna haar ouders dan wel een mail zou sturen met daarin dat Hanna haar moeder zich geen zorgen meer hoeft te maken en dat Hanna haar zoektocht kan staken. Aan Hanna was gelijk te merken dat zij dit niet ziet zitten, waarop Francis aangaf wel naar Nederland te komen. Hanna gaf aan dat Nederland te koud voor hem zou zijn. Dus nu krijgen we steeds van Francis te horen: "ik zou een vriendin kunnen hebben maar helaas....ze weigert."
Maar weer even naar Euticus. Want daar zitten jullie natuurlijk al weken op te wachten...we hebben een erg drukke en rommelige tijd achter de rug vandaar dat het even heeft geduurd. Maar we hebben zeker niet stil gezeten. We zijn met Euticus naar de kinderarts geweest. We hadden gedacht nu eindelijk antwoord te krijgen maar het bleek dat de kinderarts zijn volledige dossier nodig heeft. Gelukkig wil deze arts wel moeite doen en gaf aan zelf het dossier in het ziekenhuis op te halen. De kinder arts stond ons prima te woord en luisterde aandachtig naar ons verhaal. De arts beloofde ons de volgende dag het dossier te gaan bekijken en twee dagen later konden we terecht voor een vervolg. Twee dagen later zaten we dus weer bij de arts in zijn kantoor. De arts had het dossier doorgenomen en de scan bekeken samen met een andere arts. Zij zagen de uitslag van de scan anders dan dat er geconcludeerd was door de kliniek waar de CT scan is gemaakt. De arts gaf aan dat het waarschijnlijk nodig is om een MRI scan te laten maken. Maar om ons niet weer overal heen te sturen voor verschillende onderzoeken heeft hij ons doorverwezen naar een kinder neuroloog in Nairobi. De kinder arts en de andere arts denken dat het om een hersen bloeding gaat en niet om een ziekte in zijn zenuw stelsel. Zoiets is heel ongebruikelijk bij jonge kinderen en daarom is het zo belangrijk dat we naar een goede neuroloog gaan. We hebben besloten om een afspraak voor de week erna te maken zodat Jip ook mee zou kunnen.
Omdat de kinderen van Upendo zoveel voor de televisie zitten zijn we met een aantal van de kinderen naar de stad gegaan om speelgoed uit te zoeken. Een hele onderneming. De kinderen vonden natuurlijk alles leuk en pakte alles uit de schappen. Vervolgens werd er in de winkel al ruzie gemaakt om wie er met wat mocht spelen. We hebben veel verschillende dingen gekocht en uiteraard ook een voetbal op speciaal verzoek van Matthijs.
Ook zijn we naar de Evenaar geweest wat echt een super geweldig avontuur was....NOT! De gids liet ons even zien hoe het met het ronddraaien van het water zat op en rond de evenaar. Daarna werden we zo een beetje de souvenirwinkels ingesleurd. Daar raakte we echt zwaar geirriteerd. De winkel eigenaren lopen de hele tijd achter je aan en laten je spullen zien en duwen het in je handen alsof je met je ogen niet voldoende kan zien hoe mooi de spullen zijn. De mensen denken dat hoe meer je pushed hoe meer je koopt...zo werkt het bij ons dus niet en dat hebben wij hen duidelijk gemaakt. Hoe meer je pusht des te minder behoefte krijgen wij om iets te kopen. Het werkt bij ons dus averechts. Na een aantal souvenirs te hebben gekocht zijn we de auto ingevlucht.
Omdat Leo verslaafd is aan koffie en de hele dag aangeeft dat hij toch echt behoefte heeft aan een bakkie leut kwam Francis met het idee om naar de koffie plantage te gaan. De koffie plantage en de omgeving ervan waren indrukwekkend om te zien. Nu weten we eindelijk hoe koffie wordt gemaakt aangezien we een hele rondleiding hebben gehad.
Na dagen van regen kwam Jip en nam de zon voor ons mee. Wij helemaal blij natuurlijk! Omdat Jip er eindelijk was en omdat de zon begon te schijnen. Jip ontpopte zich al snel tot avonturier en amateur bioloog. Als we Jip kwijt waren dan was hij wel weer ergens te vinden tussen de bosjes op zoek naar reptielen en andere kleine beestjes.
Op Maandag hadden we een afspraak bij de kinder neuroloog die niet door kon gaan omdat Hanna roet in het eten gooide. Zij kwam erachter dat je geen water moet drinken waar een vreemd smaakje aan zit omdat je dan de rest van de week op het toilet zit. Hanna was ziek en dus besloten we om de afspraak naar woensdag te verzetten en alvast voedselpakketten te gaan halen. De dag erna zijn we naar de sloppenwijken gegaan om de voedselpakketten uit te delen. Maar aangezien we weer uren moesten wachten tot er een auto beschikbaar zou zijn konden we pas laat in de middag vertrekken en konden we maar 2 families bezoeken. Het was zwaar om te zien hoe de mensen daar leven. Ze wonen in houten hutjes die gebouwd zijn op een vuilnisbelt. De mensen hebben geen electriciteit, gaten in de daken, het is ontzettend smerig en er zijn niet genoeg bedden voor het aantal personen dat er leeft. Kinderen slapen op oude kleding op de grond. Het is onveilig, heel veel mensen zijn ziek en ze wonen vaak met veel personen in veel te kleine hutjes die vaak ook schots en scheef staan.
De afspraak met de kinder neuroloog hadden we verzet naar woensdag. Leo had ook van het vreemd smakende water gedronken en bleef in het hotel achter. Na een rit van 2,5 uur kwamen we aan in Nairobi. We hadden nog geen stap binnen in de kliniek gezet of het was alweer duidelijk dat we in Kenia zitten. We kwamen namelijk de secretaresse van de kinder neuroloog tegen die ons doodleuk vertelde dat de arts de hele dag buiten de deur was voor een bespreking. De secretaresse vertelde ons dat zij geen nummer van ons had en ons daarom niet kon bellen. Ze vroeg of wij niet in Nairobi konden blijven overnachten en morgen weer terug komen. Want het kost ons allemaal gelukkig al niet genoeg geld...wij gaven aan dit niet te doen en weer terug te gaan naar Nyeri. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Thika om wat te eten en Jip werd erg blij toen hij hoorde dat er een krokodillen park bij zat. Helaas gingen we dat niet redden maar terwijl we moesten wachten op het eten en tsja....dat duurt hier altijd wel een paar uur...dus Jip kon weer op avontuur in de omgeving. Zo enthousiast als een kind kwam hij later vertellen dat hij een Feraan had gevonden!
Donderdag gingen we eindelijk op Safari....!!! We hadden afgesproken om 9.00 uur in Nairobi maar aangezien we al helemaal ingeburgerd zijn werd dat rond 10.30 uur. Onze safari man is alleen geen standaard Keniaan dus die stond al ongeduldig op ons te wachten. Wij wilden uiteraard nog even toiletteren gezien het feit dat iedereen behalve Jip ondertussen aan de schijterij zat. Daarna kon onze 5 uur durende trip naar de Masai Mara beginnen. Onderweg zijn we gestopt om even uit te kijken over Rift Valley. Dit is een Valley die onstaan is doordat er ooit een aardscheuring is geweest waardoor de grond is verzakt. Als je aan de rand staat dan lijkt het alsof je vanuit een vliegtuig neerkijkt op de aarde. Hoe dichter bij de Masai Mara hoe warmer het werd en het landschap veranderde langszaamaan van beboste bergen tot een droge savanna. Erg mooi om te zien. Toen het schermerig begon te worden kwamen we bij het kamp aan. We dachten: we gaan drie dagen lang helemaal back to basic in wildernis met de Masai op wacht voor je tentje. Niet dus...in de tenten stonden een 1 - 1 persoons tent en een 2 persoonstent met een aangrenzde badkamer. We hadden in onze tent zelf electriciteit en konden we dus onze mobiele telefoon opladen. De Masai stond voor onze tent op wacht om de hyena's weg te jagen. Beetje jammer alleen dat af en toe de mobiele telefoon van de Masai af ging en dat ze hard de radio aanzette waaruit het liedje ' I'm a barbie girl' schalde. Ook bleken ze in de ochtend nogal commercieel ingesteld te zijn aangezien zij keurig verpakte Masai kleden uitgestald hadden voor de verkoop. Jip wilde graag kleding ruilen met een Masai omdat hij graag in Masai outfit en speer en schild achter de wilde dieren aan wilde. Deze fantasie viel dus in duigen. Als hij in Masai kleding rond wilde lopen moest hij daar toch echt gewoon zijn portomonnee voor trekken. We hebben drie dagen genoten van een geweldige en spectaculaire Safari.
Op Zondag zijn we nog een aantal voedselpakketten gaan uitdelen en zijn we naar een opvangcentrum voor misbruikte en verstoten kinderen. Op Maandag zijn we naar Nairobi gegaan om te winkelen. Even terug naar de 'gewone' wereld en lekker westers geld uit geven. En daarna moesten wij weer ons zonnetje in huis gedag zeggen. We missen onze avonturier, amateur bioloog en Shjamaan (hij had namelijk voor elk pijntje wel een pilletje of drankje. Dat die jongen met al die medicatie ooit de douane door is gekomen is ons een raadsel) nu alweer. Jip is nu dus weer in het koude witte Nederland en zal ervoor zorgen dat er foto' s op onze site komen te staan. Dus voor verzoeken van bepaalde gebeurtenissen/situaties verwijzen wij jullie naar Jip. Ow ja...Jip, op verzoek van ons: alleen foto' s waar we leuk op staan ;-) ! We zijn nu eenmaal ijdel...
Morgen gaan we weer richting Nairobi voor een tweede kans om de neuroloog te zien. Hopelijk krijgen we dit keer antwoord op al onze vragen en weten we welke behandeling Euticus nodig gaat hebben. Maar goed...het is en blijft Kenia....
We willen iedereen bedanken voor de bijdragen, we hebben het hard nodig!
Liefs Hanna, Miranda en Leo
Zo begint onze taxi chauffeur Francis vaak een verhaal. Dus dan denk je...nu komt er een spannend verhaal aan! Hij begint bijvoorbeeld een heel verhaal over dat er ooit twee vrijwilligers waren die om 12.00 uur ergens moesten zijn en dan om 10.00 uur hem opbelden om dit aan te geven. Tussendoor worden nog de namen vermeld en gevraagd of wij deze vrijwilligers toevallig kennen en daarbij alle andere details van de situatie. Uiteindelijk zit je op een spannende clue te wachten en blijkt dat hij alleen maar wil aangeven dat als we de volgende keer op tijd ergens moeten zijn wij hem dan minstens een uur van te voren op moeten bellen. Op sommige momenten kunnen wij redelijk chagrijnig zijn omdat we weer eens gefrustreerd raken van al het wachten en zijn we de hele Hakuna Matata cultuur spuugzat. Maar als Francis dan met de zin 'You know'? begint zijn we onmiddellijk weer vrolijk en zeggen wij enthousiast, "No Francis we don't now! Tell us!" Zo nieuwsgierig als dat Leo is vroeg hij uiteraard aan Francis of hij een vriendin heeft. Francis vertelde nu geen vriendin te hebben, maar er ooit wel een te hebben gehad. Omdat de vrouwen hier gekocht worden en wij dit al wisten benoemde Hanna dat de reden dat Francis deze vriendin niet meer had waarschijnlijk kwam omdat zij te duur voor hem was. Francis moest lachen en gaf aan dat dit inderdaad het geval was en zei het wel te zien zitten om een Mzungu vriendin te hebben. Hij zei tegen Leo en Miranda dat zij Hanna hier wel achter konden laten en dat hij Hanna haar ouders dan wel een mail zou sturen met daarin dat Hanna haar moeder zich geen zorgen meer hoeft te maken en dat Hanna haar zoektocht kan staken. Aan Hanna was gelijk te merken dat zij dit niet ziet zitten, waarop Francis aangaf wel naar Nederland te komen. Hanna gaf aan dat Nederland te koud voor hem zou zijn. Dus nu krijgen we steeds van Francis te horen: "ik zou een vriendin kunnen hebben maar helaas....ze weigert."
Maar weer even naar Euticus. Want daar zitten jullie natuurlijk al weken op te wachten...we hebben een erg drukke en rommelige tijd achter de rug vandaar dat het even heeft geduurd. Maar we hebben zeker niet stil gezeten. We zijn met Euticus naar de kinderarts geweest. We hadden gedacht nu eindelijk antwoord te krijgen maar het bleek dat de kinderarts zijn volledige dossier nodig heeft. Gelukkig wil deze arts wel moeite doen en gaf aan zelf het dossier in het ziekenhuis op te halen. De kinder arts stond ons prima te woord en luisterde aandachtig naar ons verhaal. De arts beloofde ons de volgende dag het dossier te gaan bekijken en twee dagen later konden we terecht voor een vervolg. Twee dagen later zaten we dus weer bij de arts in zijn kantoor. De arts had het dossier doorgenomen en de scan bekeken samen met een andere arts. Zij zagen de uitslag van de scan anders dan dat er geconcludeerd was door de kliniek waar de CT scan is gemaakt. De arts gaf aan dat het waarschijnlijk nodig is om een MRI scan te laten maken. Maar om ons niet weer overal heen te sturen voor verschillende onderzoeken heeft hij ons doorverwezen naar een kinder neuroloog in Nairobi. De kinder arts en de andere arts denken dat het om een hersen bloeding gaat en niet om een ziekte in zijn zenuw stelsel. Zoiets is heel ongebruikelijk bij jonge kinderen en daarom is het zo belangrijk dat we naar een goede neuroloog gaan. We hebben besloten om een afspraak voor de week erna te maken zodat Jip ook mee zou kunnen.
Omdat de kinderen van Upendo zoveel voor de televisie zitten zijn we met een aantal van de kinderen naar de stad gegaan om speelgoed uit te zoeken. Een hele onderneming. De kinderen vonden natuurlijk alles leuk en pakte alles uit de schappen. Vervolgens werd er in de winkel al ruzie gemaakt om wie er met wat mocht spelen. We hebben veel verschillende dingen gekocht en uiteraard ook een voetbal op speciaal verzoek van Matthijs.
Ook zijn we naar de Evenaar geweest wat echt een super geweldig avontuur was....NOT! De gids liet ons even zien hoe het met het ronddraaien van het water zat op en rond de evenaar. Daarna werden we zo een beetje de souvenirwinkels ingesleurd. Daar raakte we echt zwaar geirriteerd. De winkel eigenaren lopen de hele tijd achter je aan en laten je spullen zien en duwen het in je handen alsof je met je ogen niet voldoende kan zien hoe mooi de spullen zijn. De mensen denken dat hoe meer je pushed hoe meer je koopt...zo werkt het bij ons dus niet en dat hebben wij hen duidelijk gemaakt. Hoe meer je pusht des te minder behoefte krijgen wij om iets te kopen. Het werkt bij ons dus averechts. Na een aantal souvenirs te hebben gekocht zijn we de auto ingevlucht.
Omdat Leo verslaafd is aan koffie en de hele dag aangeeft dat hij toch echt behoefte heeft aan een bakkie leut kwam Francis met het idee om naar de koffie plantage te gaan. De koffie plantage en de omgeving ervan waren indrukwekkend om te zien. Nu weten we eindelijk hoe koffie wordt gemaakt aangezien we een hele rondleiding hebben gehad.
Na dagen van regen kwam Jip en nam de zon voor ons mee. Wij helemaal blij natuurlijk! Omdat Jip er eindelijk was en omdat de zon begon te schijnen. Jip ontpopte zich al snel tot avonturier en amateur bioloog. Als we Jip kwijt waren dan was hij wel weer ergens te vinden tussen de bosjes op zoek naar reptielen en andere kleine beestjes.
Op Maandag hadden we een afspraak bij de kinder neuroloog die niet door kon gaan omdat Hanna roet in het eten gooide. Zij kwam erachter dat je geen water moet drinken waar een vreemd smaakje aan zit omdat je dan de rest van de week op het toilet zit. Hanna was ziek en dus besloten we om de afspraak naar woensdag te verzetten en alvast voedselpakketten te gaan halen. De dag erna zijn we naar de sloppenwijken gegaan om de voedselpakketten uit te delen. Maar aangezien we weer uren moesten wachten tot er een auto beschikbaar zou zijn konden we pas laat in de middag vertrekken en konden we maar 2 families bezoeken. Het was zwaar om te zien hoe de mensen daar leven. Ze wonen in houten hutjes die gebouwd zijn op een vuilnisbelt. De mensen hebben geen electriciteit, gaten in de daken, het is ontzettend smerig en er zijn niet genoeg bedden voor het aantal personen dat er leeft. Kinderen slapen op oude kleding op de grond. Het is onveilig, heel veel mensen zijn ziek en ze wonen vaak met veel personen in veel te kleine hutjes die vaak ook schots en scheef staan.
De afspraak met de kinder neuroloog hadden we verzet naar woensdag. Leo had ook van het vreemd smakende water gedronken en bleef in het hotel achter. Na een rit van 2,5 uur kwamen we aan in Nairobi. We hadden nog geen stap binnen in de kliniek gezet of het was alweer duidelijk dat we in Kenia zitten. We kwamen namelijk de secretaresse van de kinder neuroloog tegen die ons doodleuk vertelde dat de arts de hele dag buiten de deur was voor een bespreking. De secretaresse vertelde ons dat zij geen nummer van ons had en ons daarom niet kon bellen. Ze vroeg of wij niet in Nairobi konden blijven overnachten en morgen weer terug komen. Want het kost ons allemaal gelukkig al niet genoeg geld...wij gaven aan dit niet te doen en weer terug te gaan naar Nyeri. Onderweg zijn we nog even gestopt bij Thika om wat te eten en Jip werd erg blij toen hij hoorde dat er een krokodillen park bij zat. Helaas gingen we dat niet redden maar terwijl we moesten wachten op het eten en tsja....dat duurt hier altijd wel een paar uur...dus Jip kon weer op avontuur in de omgeving. Zo enthousiast als een kind kwam hij later vertellen dat hij een Feraan had gevonden!
Donderdag gingen we eindelijk op Safari....!!! We hadden afgesproken om 9.00 uur in Nairobi maar aangezien we al helemaal ingeburgerd zijn werd dat rond 10.30 uur. Onze safari man is alleen geen standaard Keniaan dus die stond al ongeduldig op ons te wachten. Wij wilden uiteraard nog even toiletteren gezien het feit dat iedereen behalve Jip ondertussen aan de schijterij zat. Daarna kon onze 5 uur durende trip naar de Masai Mara beginnen. Onderweg zijn we gestopt om even uit te kijken over Rift Valley. Dit is een Valley die onstaan is doordat er ooit een aardscheuring is geweest waardoor de grond is verzakt. Als je aan de rand staat dan lijkt het alsof je vanuit een vliegtuig neerkijkt op de aarde. Hoe dichter bij de Masai Mara hoe warmer het werd en het landschap veranderde langszaamaan van beboste bergen tot een droge savanna. Erg mooi om te zien. Toen het schermerig begon te worden kwamen we bij het kamp aan. We dachten: we gaan drie dagen lang helemaal back to basic in wildernis met de Masai op wacht voor je tentje. Niet dus...in de tenten stonden een 1 - 1 persoons tent en een 2 persoonstent met een aangrenzde badkamer. We hadden in onze tent zelf electriciteit en konden we dus onze mobiele telefoon opladen. De Masai stond voor onze tent op wacht om de hyena's weg te jagen. Beetje jammer alleen dat af en toe de mobiele telefoon van de Masai af ging en dat ze hard de radio aanzette waaruit het liedje ' I'm a barbie girl' schalde. Ook bleken ze in de ochtend nogal commercieel ingesteld te zijn aangezien zij keurig verpakte Masai kleden uitgestald hadden voor de verkoop. Jip wilde graag kleding ruilen met een Masai omdat hij graag in Masai outfit en speer en schild achter de wilde dieren aan wilde. Deze fantasie viel dus in duigen. Als hij in Masai kleding rond wilde lopen moest hij daar toch echt gewoon zijn portomonnee voor trekken. We hebben drie dagen genoten van een geweldige en spectaculaire Safari.
Op Zondag zijn we nog een aantal voedselpakketten gaan uitdelen en zijn we naar een opvangcentrum voor misbruikte en verstoten kinderen. Op Maandag zijn we naar Nairobi gegaan om te winkelen. Even terug naar de 'gewone' wereld en lekker westers geld uit geven. En daarna moesten wij weer ons zonnetje in huis gedag zeggen. We missen onze avonturier, amateur bioloog en Shjamaan (hij had namelijk voor elk pijntje wel een pilletje of drankje. Dat die jongen met al die medicatie ooit de douane door is gekomen is ons een raadsel) nu alweer. Jip is nu dus weer in het koude witte Nederland en zal ervoor zorgen dat er foto' s op onze site komen te staan. Dus voor verzoeken van bepaalde gebeurtenissen/situaties verwijzen wij jullie naar Jip. Ow ja...Jip, op verzoek van ons: alleen foto' s waar we leuk op staan ;-) ! We zijn nu eenmaal ijdel...
Morgen gaan we weer richting Nairobi voor een tweede kans om de neuroloog te zien. Hopelijk krijgen we dit keer antwoord op al onze vragen en weten we welke behandeling Euticus nodig gaat hebben. Maar goed...het is en blijft Kenia....
We willen iedereen bedanken voor de bijdragen, we hebben het hard nodig!
Liefs Hanna, Miranda en Leo
-
01 December 2010 - 18:22
Ilse, Joy En Gio:
Meiden!!!!!!!!!!!
Wat een heerlijk verhaal weer!!
De foto's zijn erg leuk, jullie doen de kids een groot plezier met alle wilde dieren, Joy is de grootste fan van jullie Cheetah en de Leeuw ;-)
Mis jullie!!
Dikke kuss Ilse Joy en Gio
Ps. Water met een raar smaakje moet je zelfs in Nederland niet drinken... euhh :-P Haha!
-
01 December 2010 - 19:17
Lisa:
Sjemig wat een avonturen!
Ik ben zo trots op jullie!!
Hier sneeuwt het en is het onverbiddelijk koud, dus geniet nog maar even van de warmte :)
Liefs,
Lisa -
01 December 2010 - 20:00
Suzan:
Geweldig verhaal weer meiden! Ik ben wel jaloers op jullie hoor: jullie lekker in het zonnetje en wij moeten het hier in NL doen met een gevoelstemperatuur van -15. Maar jullie verdienen het! Geniet er nog maar lekker van! XX Suzan -
01 December 2010 - 20:14
Matthijs:
Jeeeee weer een verhaal! Jeeeee foto's! En jeeeee een voetbal! -
01 December 2010 - 22:44
Paula:
Klinkt helemaal super zo'n safari! leuk verhaal weer!
Geniet er lekker van daar! Nu even lekker jullie foto's bekijken!
veel liefs
ps het is hier super koud!! -
02 December 2010 - 14:47
Marianne Vernout:
Hoi kanjers
Jullie maken daar toch wat mee hoor. Het is geweldig om de verhalen te lezen, maar het respect voor jullie inzet in niet in woorden uit te drukken. Gelukkig genieten jullie ook zo af en toe.
Groetjes -
02 December 2010 - 19:01
Martin Visser:
Geweldige foto's! En ook wat een verhaal over jullie avonturen en ongewenste ongemakken :o( die jullie nu meemaken.
Groeten uit besneeuwde en ijskoude Holland -
03 December 2010 - 08:30
Matthijs:
Heeft iemand al verteld dat het hier 9 graden onder nul is?! -
03 December 2010 - 15:29
Hanna:
Hadden wij al verteld dat we volgende week in Mombasa op het strand liggen met een graadje of 34.... -
04 December 2010 - 14:42
Matthijs:
Nee, dat had je nog niet verteld. Ik hoop dat je verbrand!
(een beetje dan...) -
05 December 2010 - 09:16
Jip:
Dat was ze de eerste dag al! Ik heb er foto's van!!! (denk alleen dat ik dan het einde van het jaar niet haal als ik ze plaats) -
06 December 2010 - 19:33
Matthijs:
Ah joh, dat is maar een weekje overbrugging. Dat haal je wel! -
08 December 2010 - 10:20
Immy:
hoi Hanna en Miranda,
Bedankt weer voor het verslag en de foto's!
Gisteren zag ik toevallig, toen ik een ander opgenomen BBC-programma bekeek, een stukje van een film over de Rift. Adembenemend!
Jullie liggen nu waarschijnlijk op het strand. Denk nog maar even niet aan het weer hier, we nemen een winterjas voor je mee, dat zegt wel genoeg..
tot gauw,
groetjes xxx -
08 December 2010 - 20:10
Sara:
Wauw ik heb jullie strand gezien!!!!
Ik wil oook..
Echt super moooi...
Geniet van jullie vakantie en tot snel..
Lekker winkelen.. JeeeeeJ..
X -
15 December 2010 - 18:32
KARIN:
ZAL BLIJ ZIJN ALS JE ER WEER BENT!
Heb maud de foto's laten zien en wat stukjes voorgelezen Best wel onder de indruk van alles...
weet niet of jullie dit nog lezen..... Maar nog heel veel rust toegewenst en een goede terugkeer x van mij. -
17 December 2010 - 11:48
Nienke:
Wow, wat een verhalen. Heel leuk om te lezen. Geniet van deze bijzondere tijd...en je zal merken...je gaat de hakuna matata mentaliteit nog missen als jullie straks weer terug zijn :-D. Al van het heerlijke ugali geproefd? Liefs, Nienke (die zo een late dienst heeft...we missen je miranda!!)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
