Spending the money!
Door: Miranda en Hanna
Blijf op de hoogte en volg Hanna en Miranda
05 November 2010 | Kenia, Nyeri
Het eerste sponsorgeld is uitgegeven.
Zoals jullie weten zijn we een aantal dagen naar een hotel gegaan om daar even tot rust te komen. Maar eerst zijn we maandagochtend met Euticus naar het ziekenhuis gegaan. Euticus is het jongetje waar wij het in het eerste verhaal over hadden. Degene die in ons hart en ons hoofd is blijven zitten....
We gingen erheen zonder een afspraak te hebben gemaakt. We haalden Euticus op van school maar moesten daar wel eerst toestemming van zijn moeder voor hebben. Wij vonden dat het moest gebeuren maar als je een kind van school haalt om te helpen en de ouder stemt niet in dan kan je aangeklaagd worden. Gelukkig wil de moeder ook het beste voor haar zoon dus mocht hij met ons mee. Uit dit consult kwam verder niet zoveel...alleen dat Euticus een infectie aan zijn keel heeft en hij heeft hier medicijnen voor gehad. Er werd ons gezegd dat wij op Vrijdag naar het General Hospital moesten om daar een andere bloedtest af te laten nemen.
Daarna een aantal dagen in het hotel. Even helemaal niets gedaan en genoten van de luxe en de wijntjes/ Amerula. Heerlijk...
Bij terugkomst was het even lastig om weer back to basic te gaan en dan wordt je ook nog eens verteld dat je overdag geen gebruik mag maken van het binnen toilet maar van het buitentoilet. Onder het buiten toilet wordt verstaan: een gat in de grond. Dus dat gelijk maar even uitgeprobeerd...heb je dat ook weer gehad. En natuurlijk net op het moment dat Miranda boven het gat hangt komt die klote gans weer aangerend met zijn snavel naar Hanna gericht. Dus die schiet gillend bij Miranda het hokje van de buiten toilet in. Na allebei elkaar gesteund te hebben bij het hangen boven het gat keken wij voorzichtig om ons heen voordat wij het hokje durfden te verlaten. De gans was vertrokken. Wij gebruiken zoveel mogelijk het buiten toilet maar...je bent verwende Heemstedenaren of je bent het niet, als baboe en sjoh sjoh niet in de buurt zijn gaan we stiekem naar het binnentoilet. Ben je net van het avontuur van de gans en het buitentoilet bekomen begon het keihard te regenen. Ineens doken er door de regen zeker 1000 onweersvliegen ter grote van vlinders op in de tuin maar zaten in no time binnen. Wij zaten op dat moment in onze inloop kast en begonnen natuurlijk, zoals alleen wij dat kunnen, te gillen. Die insecten gaan op je zitten en laten zich niet zo makkelijk wegslaan. Gelukkig kwam sjoh sjoh ons redden.
En nu weer even tijd voor wat serieuzere zaken. De middag dat wij terug kwamen uit het hotel was Jackson naar de begravenis van de moeder van het jongetje van Upendo. Het geld hiervoor is verzameld door mensen uit het dorp. Wij hoefden hier niet meer aan bij te dragen. Wij waren van plan dit gedeeltelijk te doen maar niet het volledige bedrag. We hadden de keuze gemaakt ons geld aan andere hulpbehoefden te besteden. Uiteindelijk maar goed ook maar dat lezen jullie straks.
Wij hadden gedacht weer even te kunnen gaan genieten van de zon. Maar toen kwam Purity (sjoh sjoh/oma) naar ons toe. Zij zei: we hebben een probleem. Betekenis: trek je portomonnee ;-) Een meisje uit de buurt was van school gestuurd. De reden hiervoor was dat haar ouders het zich niet konden veroorloven om haar laatste semester voor school te financieren. Het meisje, genaamd Esther, mocht dus geen lessen meer volgen totdat het geld betaald zou worden. We hoorden dat het een hele slimme meid is die hoge cijfers haalt en hierna graag naar de Universiteit wil om rechten te studeren. Hier hoefden wij niet lang over na te denken. We zijn met Esther naar de bank gegaan en hebben het geld overgemaakt op de rekening van school. Daarna zijn wij samen met haar terug gegaan naar school, daar lieten wij het bewijs van de betaling zien en daarmee kon Esther weer terug naar de les. Volgend jaar heeft zij haar examens, wij hopen dat zij dit met goed gevolg gaat afronden want het is echt een hele leuke en slimme meid. Op de closing day van haar school, 20 November, heeft zij ons uitgenodigd om bij haar thuis langs te komen en haar ouders te ontmoeten.
Vandaag zijn we wederom met Euticus naar het ziekenhuis geweest voor de bloedtest en de uitslagen van de andere testen die Euticus heeft ondergaan. Dachten we...
Een maal daar aangekomen blijkt het allemaal wat anders te gaan dan gedacht. Gelukkig was Francis (onze taxi chauffeur) met ons meegegaan. Hij kende een aantal mensen die in het ziekenhuis werken en kon ervoor zorgen dat wij niet in de ellenlange rijen bij de vele deuren en loketten hoefden te wachten. Het werkt namelijk hier zo dat je je eerst bij het ene loket in de rij moet wachten en dan als je eenmaal geholpen wordt moet je daarna weer naar een loket en dan weer naar een wachtruimte om te bespreken wat er moest gebeuren. En blijkbaar waren wij degene die dat de artsen moesten vertellen. Het werd ons niet helemaal duidelijk waar we nou steeds op stonden te wachten. De helft werd in het Swahili besproken en wanneer wij om uitleg vroegen bleef het nog vaag. Tijdens het wachten maakte Hanna de opmerking van de week: Wat doen die mannen in gestreepte pyjama's hier? Toen we goed keken zagen we de handboeien en zei Hanna: oh, dat zijn boefjes!
Na wat vaag gedoe en het wachten werd ons verteld door een arts dat Euticus waarschijnlijk voor een paar dagen zou moeten worden opgenomen en hij ongeveer alle testen moet ondergaan die er bestaan. Er werd nog eens benadrukt dat hij echt erg ziek is. Toen Euticus dit hoorde raakte hij overstuur. Hij is vaker opgenomen geweest en hij is bang voor de nachten in het ziekenhuis en de apparaten. Het was hartverscheurend en daar stonden we...weer met de tranen in onze ogen. Eerst moesten wij weer naar een loket waar een enorme rij voor stond en wij als Mzungu's (blanken) weer een attractie waren. We maken er maar grappen over en noemen elkaar ook in het openbaar Mzungu. Maar eigenlijk vinden we het best wel eens lastig als mensen ons zo lang blijven aanstaren.
Maar goed, even terug naar het loket. Francis zorgde ervoor dat we geen minuut hoefde te wachten en we werden direct geholpen. Door naar de volgende dokter. Tha bitch. Een arrogante vrouwelijke arts kwam onze kant op en wenkte Francis. Miranda sprong op en liep achter hem aan. De arts keek Miranda aan met een arrogante blik en zei: ' I only asked him to come so I can explane it to him, not you' . Wij natuurlijk zwaar gepikeerd en Miranda kon het niet laten even bitch te zeggen toen zij weer terug ging naar haar stoel. Het wachten begon weer en er werden allerlei testen gedaan. Blijkbaar hoefde hij nu niet opgenomen te worden maar werd ons in de gang (!) verteld dat Euticus waarschijnlijk iets in zijn hersenen heeft. De testen en het bespreken van het dossier werd trouwens ook ergens aan een tafel in de gang van het ziekenhuis gedaan. Euticus moet in Nairobi naar het ziekenhuis voor een CT scan. Waar wij bang voor zijn is dat Euticus een tumor in zijn hoofd heeft. Dit zal aanstaande Maandag gaan blijken. Maandag ochtend zullen wij samen met Euticus en zijn moeder naar Nairobi vertrekken voor weer een dag ziekenhuis. Daar kent Francis helaas niemand dus waarschijnlijk zullen we ergens tegen de avond terug zijn. Nog even over de arrogante arts. Toen het om verder onderzoek ging en dus om het geld wist zij ons gelijk te vinden. Zij deelde ons zakelijk mee dat hij een CT scan moet ondergaan en wat dat gaat kosten. De scan zelf gaat waarschijnlijk € 65,- kosten. Dat is op zich niet zoveel maar de rest van de medische hulp zal waarschijnlijk een langere tijd in beslag nemen en meer geld gaan kosten. Dus lieve mensen...jullie sponsorgeld gaat waarschijnlijk voor het grootste gedeelte naar de hulp voor Euticus. Het is ons nu duidelijk dat Euticus degene is waar wij ons de komende tijd op gaan richten en waarschijnlijk ook nog als we weer terug zijn in Nederland. Aanstaande Woensdag moeten we met de uitslagen weer terug naar het ziekenhuis in Nyeri waar dan gekeken gaat worden naar verdere behandeling. Het consult en de onderzoeken van vandaag kosten welgeteld € 1,- Onze taxi rit was nog het duurste van alles.
En dan kom je weer thuis. In een ziekenhuis merk je dat je rationeel bezig bent. Je stelt vragen, probeert alles goed te begrijpen en maakt afspraken. Maar dan kom je terug en dan voel je je helemaal leeg en begint alles door te dringen. Dat je zomaar even iemand zijn leven binnen stapt, een jongetje van school haalt en bepaald dat hij naar het ziekenhuis moet. Eigenlijk best wel vreemd...en daarna dringt ook het besef door dat als je hier in Kenia geen geld hebt voor het ziekenhuis, het steeds erger wordt en je gewoon doodgaat. Heel zwart wit maar het is de werkelijkheid. En dan maakt het niet uit of je 70 jaar oud bent of een kind van 10 jaar zoals Euticus. Je hebt gewoon pech. Maar wat als hij straks echt een langdurige behandeling nodig heeft? Is dat hier in Nyeri mogelijk? Heeft hij een tumor? Moet hij bestraald worden? Kan dat alleen in de hoofdstad Nairobi? Wie zorgt ervoor dat hij daar terecht komt? Zijn moeder moet met hem mee maar heeft haar groente kraam dat haar inkomsten is en nog twee andere zonen thuis. Wie zorgt er voor het geld als wij er straks niet meer zijn? Kunnen we dat vanuit thuis regelen? We willen heel veel doen maar voelen ons ergens ook machteloos. En dan heb je 3 dagen uitgerust in een hotel om even bij te komen om vervolgens emotioneel na 2 dagen alweer uitgeput te zijn. Maar het voelt ook goed om dit te doen en wij hopen dat wij het in ieder geval voor 1 persoon beter hebben gemaakt als wij straks terug gaan.
Volgende week staat enerzijds in het teken van ziekenhuis bezoeken maar daarnaast ook het bezoeken van de Country Club waarbij een park zit met zebra's, giraffen enzovoorts. En Miranda haar vader zal einde van de week in Nyeri arriveren. Daar hebben wij heel erg veel zin in!
Iedereen bedankt voor alle enthousiaste en leuke reacties! We zijn blij dat jullie onze verhalen leuk vinden en wij ondervinden ook steun aan jullie reacties!
Liefs Hanna en Miranda
Zoals jullie weten zijn we een aantal dagen naar een hotel gegaan om daar even tot rust te komen. Maar eerst zijn we maandagochtend met Euticus naar het ziekenhuis gegaan. Euticus is het jongetje waar wij het in het eerste verhaal over hadden. Degene die in ons hart en ons hoofd is blijven zitten....
We gingen erheen zonder een afspraak te hebben gemaakt. We haalden Euticus op van school maar moesten daar wel eerst toestemming van zijn moeder voor hebben. Wij vonden dat het moest gebeuren maar als je een kind van school haalt om te helpen en de ouder stemt niet in dan kan je aangeklaagd worden. Gelukkig wil de moeder ook het beste voor haar zoon dus mocht hij met ons mee. Uit dit consult kwam verder niet zoveel...alleen dat Euticus een infectie aan zijn keel heeft en hij heeft hier medicijnen voor gehad. Er werd ons gezegd dat wij op Vrijdag naar het General Hospital moesten om daar een andere bloedtest af te laten nemen.
Daarna een aantal dagen in het hotel. Even helemaal niets gedaan en genoten van de luxe en de wijntjes/ Amerula. Heerlijk...
Bij terugkomst was het even lastig om weer back to basic te gaan en dan wordt je ook nog eens verteld dat je overdag geen gebruik mag maken van het binnen toilet maar van het buitentoilet. Onder het buiten toilet wordt verstaan: een gat in de grond. Dus dat gelijk maar even uitgeprobeerd...heb je dat ook weer gehad. En natuurlijk net op het moment dat Miranda boven het gat hangt komt die klote gans weer aangerend met zijn snavel naar Hanna gericht. Dus die schiet gillend bij Miranda het hokje van de buiten toilet in. Na allebei elkaar gesteund te hebben bij het hangen boven het gat keken wij voorzichtig om ons heen voordat wij het hokje durfden te verlaten. De gans was vertrokken. Wij gebruiken zoveel mogelijk het buiten toilet maar...je bent verwende Heemstedenaren of je bent het niet, als baboe en sjoh sjoh niet in de buurt zijn gaan we stiekem naar het binnentoilet. Ben je net van het avontuur van de gans en het buitentoilet bekomen begon het keihard te regenen. Ineens doken er door de regen zeker 1000 onweersvliegen ter grote van vlinders op in de tuin maar zaten in no time binnen. Wij zaten op dat moment in onze inloop kast en begonnen natuurlijk, zoals alleen wij dat kunnen, te gillen. Die insecten gaan op je zitten en laten zich niet zo makkelijk wegslaan. Gelukkig kwam sjoh sjoh ons redden.
En nu weer even tijd voor wat serieuzere zaken. De middag dat wij terug kwamen uit het hotel was Jackson naar de begravenis van de moeder van het jongetje van Upendo. Het geld hiervoor is verzameld door mensen uit het dorp. Wij hoefden hier niet meer aan bij te dragen. Wij waren van plan dit gedeeltelijk te doen maar niet het volledige bedrag. We hadden de keuze gemaakt ons geld aan andere hulpbehoefden te besteden. Uiteindelijk maar goed ook maar dat lezen jullie straks.
Wij hadden gedacht weer even te kunnen gaan genieten van de zon. Maar toen kwam Purity (sjoh sjoh/oma) naar ons toe. Zij zei: we hebben een probleem. Betekenis: trek je portomonnee ;-) Een meisje uit de buurt was van school gestuurd. De reden hiervoor was dat haar ouders het zich niet konden veroorloven om haar laatste semester voor school te financieren. Het meisje, genaamd Esther, mocht dus geen lessen meer volgen totdat het geld betaald zou worden. We hoorden dat het een hele slimme meid is die hoge cijfers haalt en hierna graag naar de Universiteit wil om rechten te studeren. Hier hoefden wij niet lang over na te denken. We zijn met Esther naar de bank gegaan en hebben het geld overgemaakt op de rekening van school. Daarna zijn wij samen met haar terug gegaan naar school, daar lieten wij het bewijs van de betaling zien en daarmee kon Esther weer terug naar de les. Volgend jaar heeft zij haar examens, wij hopen dat zij dit met goed gevolg gaat afronden want het is echt een hele leuke en slimme meid. Op de closing day van haar school, 20 November, heeft zij ons uitgenodigd om bij haar thuis langs te komen en haar ouders te ontmoeten.
Vandaag zijn we wederom met Euticus naar het ziekenhuis geweest voor de bloedtest en de uitslagen van de andere testen die Euticus heeft ondergaan. Dachten we...
Een maal daar aangekomen blijkt het allemaal wat anders te gaan dan gedacht. Gelukkig was Francis (onze taxi chauffeur) met ons meegegaan. Hij kende een aantal mensen die in het ziekenhuis werken en kon ervoor zorgen dat wij niet in de ellenlange rijen bij de vele deuren en loketten hoefden te wachten. Het werkt namelijk hier zo dat je je eerst bij het ene loket in de rij moet wachten en dan als je eenmaal geholpen wordt moet je daarna weer naar een loket en dan weer naar een wachtruimte om te bespreken wat er moest gebeuren. En blijkbaar waren wij degene die dat de artsen moesten vertellen. Het werd ons niet helemaal duidelijk waar we nou steeds op stonden te wachten. De helft werd in het Swahili besproken en wanneer wij om uitleg vroegen bleef het nog vaag. Tijdens het wachten maakte Hanna de opmerking van de week: Wat doen die mannen in gestreepte pyjama's hier? Toen we goed keken zagen we de handboeien en zei Hanna: oh, dat zijn boefjes!
Na wat vaag gedoe en het wachten werd ons verteld door een arts dat Euticus waarschijnlijk voor een paar dagen zou moeten worden opgenomen en hij ongeveer alle testen moet ondergaan die er bestaan. Er werd nog eens benadrukt dat hij echt erg ziek is. Toen Euticus dit hoorde raakte hij overstuur. Hij is vaker opgenomen geweest en hij is bang voor de nachten in het ziekenhuis en de apparaten. Het was hartverscheurend en daar stonden we...weer met de tranen in onze ogen. Eerst moesten wij weer naar een loket waar een enorme rij voor stond en wij als Mzungu's (blanken) weer een attractie waren. We maken er maar grappen over en noemen elkaar ook in het openbaar Mzungu. Maar eigenlijk vinden we het best wel eens lastig als mensen ons zo lang blijven aanstaren.
Maar goed, even terug naar het loket. Francis zorgde ervoor dat we geen minuut hoefde te wachten en we werden direct geholpen. Door naar de volgende dokter. Tha bitch. Een arrogante vrouwelijke arts kwam onze kant op en wenkte Francis. Miranda sprong op en liep achter hem aan. De arts keek Miranda aan met een arrogante blik en zei: ' I only asked him to come so I can explane it to him, not you' . Wij natuurlijk zwaar gepikeerd en Miranda kon het niet laten even bitch te zeggen toen zij weer terug ging naar haar stoel. Het wachten begon weer en er werden allerlei testen gedaan. Blijkbaar hoefde hij nu niet opgenomen te worden maar werd ons in de gang (!) verteld dat Euticus waarschijnlijk iets in zijn hersenen heeft. De testen en het bespreken van het dossier werd trouwens ook ergens aan een tafel in de gang van het ziekenhuis gedaan. Euticus moet in Nairobi naar het ziekenhuis voor een CT scan. Waar wij bang voor zijn is dat Euticus een tumor in zijn hoofd heeft. Dit zal aanstaande Maandag gaan blijken. Maandag ochtend zullen wij samen met Euticus en zijn moeder naar Nairobi vertrekken voor weer een dag ziekenhuis. Daar kent Francis helaas niemand dus waarschijnlijk zullen we ergens tegen de avond terug zijn. Nog even over de arrogante arts. Toen het om verder onderzoek ging en dus om het geld wist zij ons gelijk te vinden. Zij deelde ons zakelijk mee dat hij een CT scan moet ondergaan en wat dat gaat kosten. De scan zelf gaat waarschijnlijk € 65,- kosten. Dat is op zich niet zoveel maar de rest van de medische hulp zal waarschijnlijk een langere tijd in beslag nemen en meer geld gaan kosten. Dus lieve mensen...jullie sponsorgeld gaat waarschijnlijk voor het grootste gedeelte naar de hulp voor Euticus. Het is ons nu duidelijk dat Euticus degene is waar wij ons de komende tijd op gaan richten en waarschijnlijk ook nog als we weer terug zijn in Nederland. Aanstaande Woensdag moeten we met de uitslagen weer terug naar het ziekenhuis in Nyeri waar dan gekeken gaat worden naar verdere behandeling. Het consult en de onderzoeken van vandaag kosten welgeteld € 1,- Onze taxi rit was nog het duurste van alles.
En dan kom je weer thuis. In een ziekenhuis merk je dat je rationeel bezig bent. Je stelt vragen, probeert alles goed te begrijpen en maakt afspraken. Maar dan kom je terug en dan voel je je helemaal leeg en begint alles door te dringen. Dat je zomaar even iemand zijn leven binnen stapt, een jongetje van school haalt en bepaald dat hij naar het ziekenhuis moet. Eigenlijk best wel vreemd...en daarna dringt ook het besef door dat als je hier in Kenia geen geld hebt voor het ziekenhuis, het steeds erger wordt en je gewoon doodgaat. Heel zwart wit maar het is de werkelijkheid. En dan maakt het niet uit of je 70 jaar oud bent of een kind van 10 jaar zoals Euticus. Je hebt gewoon pech. Maar wat als hij straks echt een langdurige behandeling nodig heeft? Is dat hier in Nyeri mogelijk? Heeft hij een tumor? Moet hij bestraald worden? Kan dat alleen in de hoofdstad Nairobi? Wie zorgt ervoor dat hij daar terecht komt? Zijn moeder moet met hem mee maar heeft haar groente kraam dat haar inkomsten is en nog twee andere zonen thuis. Wie zorgt er voor het geld als wij er straks niet meer zijn? Kunnen we dat vanuit thuis regelen? We willen heel veel doen maar voelen ons ergens ook machteloos. En dan heb je 3 dagen uitgerust in een hotel om even bij te komen om vervolgens emotioneel na 2 dagen alweer uitgeput te zijn. Maar het voelt ook goed om dit te doen en wij hopen dat wij het in ieder geval voor 1 persoon beter hebben gemaakt als wij straks terug gaan.
Volgende week staat enerzijds in het teken van ziekenhuis bezoeken maar daarnaast ook het bezoeken van de Country Club waarbij een park zit met zebra's, giraffen enzovoorts. En Miranda haar vader zal einde van de week in Nyeri arriveren. Daar hebben wij heel erg veel zin in!
Iedereen bedankt voor alle enthousiaste en leuke reacties! We zijn blij dat jullie onze verhalen leuk vinden en wij ondervinden ook steun aan jullie reacties!
Liefs Hanna en Miranda
-
05 November 2010 - 17:30
Jip:
Hey dames,
ik ben echt heel erg trots op jullie, jullie zijn echt super bezig! Heel erg knap van jullie om je zo staande te houden in een vreemde wereld...
Hopen maar dat het enigszins 'meevalt' met Euticus en er een behandeling mogelijk is!
Nog twee weken, dan zie ik met mijn eigen ogen hoe ellendig het daar allemaal is. Het lijkt me erg heftig en moeilijk.
Allebei een dikke zoen (maar Miran de dikste ;-)) -
05 November 2010 - 18:04
Marianne Vernout:
Hoi lieve Miranda en Hanna
Ik wil even mijn respect uitbrengen voor het werk, dat jullie zijn gaan doen.Ik volg de verslagen op de voet en wordt helemaal enthousiast over de hulp voor Euticus.Veel succes nog en de groetjes
-
05 November 2010 - 18:25
Jenny Dijkstra:
Hallo Hanna en Miranda,
Geweldig hoe jullie daar bezig zijn.
Ik heb heel veel bewondering voor jullie.
Sterkte met jullie Euticus en ik hoop dat het allemaal een beetje mee mag vallen. Leuk dat ik de verhalen op internet kan volgen.
Groeten Jenny.
-
06 November 2010 - 08:43
Ilsepielsje:
Heey Kanjers!!!!
Wat een heftig verhaal toch weer!
Maar o zo gaaf dat jullie deze ervaring mogen beleven!
Ik lees met veel plezier jullie belevenissen. Hoopte eerlijk gezegd al eerder op een update, jullie mogen best vaker even wat laten horen:-p
Maar respect voor de moeilijke keuzes en dat dan ook nog met een enorm cultuursverschil. Ze weten jullie ook goed te vinden,
Mzunguutjes zijn rijk..
En dan nog die beestjes euhh nee beesten/insecten iehhhhhll! Kriebbelen prikken of wathever! Bahhh!
Fijn dat jullie zo veel steun aan elkaar hebben!
Maar ik denk wel dat die gans een racist is, of verliefd op jullie kan natuurlijk ook ;-)
Ik hoop nog heel veel verhalen te mogen lezen van jullie, enneuh ik misnog wel de foto's... Ben zo benieuwd!!!
Miss ya, love ya en een hele dikke Kuss en knuff!!!
Ilse, Joy en Gio!!! -
06 November 2010 - 11:00
Paula:
heey dames,
ik heb veel bewondering voor wat jullie allemaal doen daar! Petje af! Hopelijk komt het goed met Euticus, afwachten maar!
Ik ben alweer benieuwd naar jullie volgende berichtje! leuk en interessant om jullie zo te kunnen volgen!
veel plezier en succes weer! Kuss!
ps: groot gelijk dat jullie stiekem naar de binnen toilet gaan ;) -
06 November 2010 - 11:54
Leo:
Dag dochters,
Ik ben zo gigantisch trots op jullie en de keuzes die jullie maken: echt geweldig.
Donderdag neem ik het draadje voor de fotocamera mee zodat er ook foto's op deze weblog kan worden gezet.
Dikke kus voor jullie allebei -
06 November 2010 - 13:44
Immy:
hallo dappere dames,
Dat was even schrikken toen Hanna vanochtend belde, maar gelukkig kregen we naderhand een smsje dat Miranda geen bloedvergiftiging heeft overgehouden van de infectie aan haar voet.
Het was weer een heel vermakelijk, maar ook serieus verslag!
Het is alsof ik iedere keer een hoofdstuk van een spannend boek lees van een waargebeurd verhaal. (misschien een idee?!)
Hoop nog heel veel grappige, spannende en goede verslagen te lezen,
groetjes,
ps: als wij nog iets mee kunnen geven aan de vader van Miranda, laat het weten. -
06 November 2010 - 14:46
Jaimy:
Hai Mzungu's,
wat een verhaal, heb veel bewondering voor jullie! Dan realiseer je je ineens weer hoe gaat wij het hier wel niet hebben!
Maar jullie hebben altijd nog de amarula gevonden voor in de moelijke tijden...hihihi!
Ik hoop dat jullie wat kunnen betekenen voor dat kleine mannetje en wie weet kunnen jullie je project misschien wel overdragen aan nieuwe hulpverleners als jullie weer naar huis gaan!
Maar voor nu zeg ik, succes op het buitentoilet en met de ganzen! En ben erg benieuwd naar alle foto's!
liefs -
07 November 2010 - 09:25
Annette:
Wow Hanna en Miranda, weer een indrukwekkend verhaal van jullie beide.
Wens jullie heel veel succes met alle gebeurtenissen en de te nemen beslissingen.
En Hanna wel veilig bij ons terug komen hoor wat we missen je wel in de bakkerij. -
07 November 2010 - 18:04
Matthijs:
Stel, ik wil geld overmaken. Wie, wat, waar en hoe? -
09 November 2010 - 16:02
Nathani:
Jeetje wat een verhalen meiden. Ik hoop dat het allemaal goed komt voor Euticus en dat jullie aanwezigheid daar verschil kan maken. Het lijkt mij moeilijk daar zoveel ellende te zien. Respect hoor! Liefs en een dikke kus van mij. -
09 November 2010 - 20:01
Kees:
Hoi Hanna & Miranda,
Al een beetje bekomen van de schrik? Wij waren ook wel geschrokken en erg blij met het SMS-je, dat het allemaal wel meeviel Uit jullie verhalen hadden we immers begrepen dat zaken daar niet zo vanzelfsprekend opgelost worden als in Nederland. Je moet er toch niet aan denken wat er allemaal mis had kunnen gaan. Nu kunnen jullie je weer helemaal op jullie missie storten;verantwoord geld uitgeven. Een lastige klus nog. Veel succes!
Groeten, Kees -
10 November 2010 - 08:32
Karin:
He Hanna en Miranda, wat een verhalen zeg! ben er helemaal een beetje ontdaan door! Waarschijnlijk komt er wederom een stukje in het Podium over jullie ik heb enkele stukjes van de site afgepikt en zullen waarschijnlijk geplaatst worden. Is het mogelijk om enkele foto's naar mij te mailen? Nog heel veel sterkte daar! enne ook plezier maken he! -
11 November 2010 - 20:27
Saar:
Jeetje, girls, ik wil een donatie doen...! Hoe..? Dikke kus -
15 November 2010 - 09:36
Henk:
Hoi ladies
Wat een ervaringen allemaal. Helaas ook veel ellende, maar dat is in dat soort landen natuurlijk niet vreemd, hoe erg dat ook is. Deze week naar de country club. Veel plezier en pas maar op voor de Lions. Want we willen Hanna wel terug -
16 November 2010 - 12:51
Karin:
He Hanna,
We missen je! gaat alles nog goed daar? Alles nog onder controle? liefs karin
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
